Οι παίχτες, γνωστοί μα και περίτεχνα κρυμμένοι πίσω από την αθωότητα που θέλουν τα προσχήματα των κανόνων για ηλικίες 8-88, παρέμεναν άγνωστοι αλλά δημοφιλείς στις ομάδες τους. Το μόνο που μαρτυρούσε τη συμμετοχή τους στην παρτίδα κάθε παιχνιδιού ήταν όσα άφηναν πίσω τους στο πεδίο της μάχης. Τα χνάρια τους, πότε σε μορφή τσαλακωμένων περιτυλιγμάτων φαγητού που είχε με επιτυχία εκπληρώσει την αποστολή του (το κουδούνι έδινε πάντα το σύνθημα για την καταπολέμηση της πείνας κι αφού ερχόταν η νίκη μαζί με την ικανοποίηση στο αδειανό στομάχι ,το πολεμοφόδιο άλλαζε στράτευμα κι εκτοξευόταν σαν σφαίρα στο πεδίο του αντιπάλου), πότε με τη μορφή ξύλων που δεν άλλαξαν ποτέ ταυτότητα, πότε με τη μορφή πέτρας, έφερναν αναστάτωση στους μεγάλους που παρακολουθούσαν χωρίς να μπορούν να εντοπίσουν τους τοξότες με ακρίβεια. Κι αν όπως λένε, τα παιχνίδια αφήνουν πίσω με τη λήξη τους τη χαρά σε όσους τα καταδέχτηκαν, τούτα εδώ, ανάμεσα στα προαύλια ενός δημοτικού και ενός γυμνασίου άφηναν οργή κι απογοήτευση. Η αλεπού, έβγαινε συχνά από την κρυψώνα της και παρατηρούσε συνήθως ώρες πρωινές, τούτες τις αναίτιες καταθέσεις αδιαφορίας στα δύο στρατόπεδα που επισήμως δεν είχαν ποτέ κηρυχθεί αντίπαλα. Εκείνο που την προβλημάτιζε ήταν η διαρκής ανανέωση παικτών. Πάντα κάποιος μικρός θα γεννούσε μια μεγάλη, ευφάνταστη ιδέα για ρίψη αντικειμένων. Πάντα κάποιος θα βρισκόταν να πάρει τη σκυτάλη της ανωριμότητας όταν θα περνούσε από την άλλη μεριά του φράχτη. Να, σαν ένα πρωί που εντόπισε με τα μάτια της ανάμεσα στα πολλά σκουπίδια που είχε φέρει μαζί του ο βραδινός άνεμος-παίκτης, το ξεχαρβαλωμένο κάθισμα μιας καρέκλας που αφού απόλαυσε μια σύντομη καριέρα φρίσμπι προσγειώθηκε ευτυχώς στον άδειο αεροδιάδρομο της αυλής του δημοτικού. Έφερε δύο βόλτες γύρω του, το πλησίασε με τη μουσούδα της και το μύρισε διερευνητικά. Να ήταν άραγε ξεκάθαρη απειλή; Μήπως ήταν κρυμμένη απογοήτευση για το χώρο που φιλοξενεί τα πρώτα τους πατήματα στη ζωή; Μήπως πάλι να ήταν κάβος για να πιάσει κανείς πάλι λιμάνι στα ασφαλή και πιο ανέμελα χρόνια του πρώτου σχολείου; Ή σημάδι εκδίκησης στο χρόνο που περνά γρήγορα και ξεϋφαίνει τον χαρακτηρισμό "παιδί" σπρώχνοντας τα βίαια στο πετσί του ενήλικου; Ό,τι και να ήταν είχε άσχημη εκφορά. Τα συναισθήματα, όλα μα όλα, έχουν τρόπο να ελευθερώνονται χωρίς να σκλαβώνουν τους γύρω στη φυλακή τους. Η χαρά και η λύπη, χωράνε στο ίδιο τραγούδι. Το μαύρο και το άσπρο ντύνουν τον ίδιο πίνακα. Ο θυμός και το χαμόγελο παγώνουν εξίσου γρήγορα στο μάρμαρο ενός αγάλματος.
Και η αλεπού που πάντα ήθελε να παίξει με τα παιδιά των ανθρώπων, βρήκε σε εκείνο το κάθισμα τη θέση της στο παιχνίδι. Και έστειλε το δικό της μήνυμα στους παίκτες των δύο ομάδων: σταματήστε να πληγώνετε τον χώρο που φιλοξένησε τη νιότη σας γιατί απλά ήταν πριν λίγο δικός σας. Χαρείτε τον για όσο σας δίνεται, αγαπήστε τον όσο σας αγάπησε, και κρατήστε τον όμορφο και καθαρό, όπως πρέπει να είναι το σπίτι κάθε παιδιού.
Ο ιδιόμορφος καμβάς που φιλοξενεί τη Στέλλα είναι το κάθισμα μιας καρέκλας που βρήκαμε φέτος στην αρχή της χρονιάς στο κάτω προαύλιο του σχολείου μας μαζί με άλλα σκουπίδια. Θα στολίζει από αύριο την είσοδο στο γραφείο του σχολείου μας στέλνοντας το μήνυμα ότι επιμένουμε στο ωραίο. Η Στέλλα, η μασκώτ του σχολείου μας, πόζαρε με υπομονή στον κ. Γιώργο Παπακαρμέζη, Εικαστικό που μαθαίνει την ομορφιά της τέχνης στα παιδιά μας φέτος. Αν και είμαστε βέβαιοι ότι η Στέλλα δεν τον κούρασε, εμείς τον ευχαριστούμε πολύ που έκανε το άσχημο, όμορφο.
Για τα παιδιά που μεγαλώνουν στα πόδια μας κι όσα άνοιξαν φτερά και μαθαίνουν πώς να πετάξουν. Για να σταματήσουν κάποτε φαινόμενα βανδαλισμών στους σχολικούς χώρους και να μπορούμε πάντα να αρχίζουμε τα παραμύθια με τη φράση "Μια φορά κι έναν καιρό..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου