Για αντίο

 

"Στην κυρία Χριστίνα άρεσε το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη  «ΧΑΡΤΑΕΤΟΙ». Επίσης, της άρεσε η ζωγραφική  και ήθελε να ζωγραφίζουμε με χρώματα. Αγαπούσε τον τόπο καταγωγής της, στο Νομό Άρτας και μας μιλούσε συνέχεια γι΄ αυτόν. Ίσως και γι΄ αυτό  επέλεξε να πετάξει ψηλά στον ουρανό την Καθαρά Δευτέρα. Θα μας λείψει η αγαπημένη μας δασκάλα η κα Χριστίνα. Έχω ακόμη το βιβλίο που μου δάνεισε. Γράφει πάνω το όνομά της. Αλλά εγώ δεν μπορώ να της το επιστρέψω."

 

Με τον γεμάτο χρώματα χαρταετό που διάλεξε ο Φίλιππος θα την χαιρετήσω κι εγώ. Χρώμα σαν εκείνο που έβαζε στα τετράδια των παιδιών της. Σαν εκείνο που έβαζε σε όσα έφτιαχνε με τα χέρια της, σαν εκείνο που δεν βρήκε απλόχερα στη ζωή της. Και θα της ζητήσω μάταια να μου επιτρέψει να την ακούσω με υπομονή, να μου δώσει την ευκαιρία για μια βόλτα που δεν κάναμε, να μείνω μαζί της μέχρι αργά στο σχολείο, να με ξεναγήσει στον θησαυρό της ντουλάπας της και να μου ξαναπεί τις αστείες ιστορίες της. Η Χριστίνα Σεργιάννη πετάει από σήμερα ψηλά. Από αύριο θα αγναντεύει τον αγαπημένο της Αμβρακικό. Εκεί θα είναι ίσως πιο χαρούμενη, το ίδιο περήφανη και αυθεντική κι ας μην της επέτρεψα λίγα λεπτά παραπάνω, κι ας μην της επέστρεψα λίγο από το χρώμα που έδινε και γύρευε να προσθέσει και στη δική της ζωή.

Καλό ταξίδι, ψηλά, Χριστίνα!