Οι μικροί που έφεραν την άνοιξη

 

-Κυρία, θέλω να μιλήσουμε.

-Φυσικά, πες μου. Σε ακούω.

- Πως έρχεται η άνοιξη;

- Αχ, δεν έχει συγκεκριμένο τρόπο. Η άνοιξη είναι απρόβλεπτη,  σαν τη βροχή που την κατεβάζουν απότομα τα σύννεφα χαμηλά γιατί ζήτησε να φιλήσει το χώμα. Άλλοτε έρχεται δεμένη στην ουρά ενός χελιδονιού, κι άλλοτε καβάλα σε μια κάμπια. Μερικές φορές μάλιστα έρχεται θυμωμένη, φυσάει τα μαλλιά των ανθρώπων και παίζει κρυφτό χτυπώντας παραθυλόφυλλα και πόρτες. Την έχω δει πολλές φορές να είναι τραχιά και πεισματάρα κι άλλες να είναι απαλή και ανάλαφρη σαν τα φτερά της πεταλούδας. Για ένα όμως είμαι σίγουρη: την φέρνουν πάντα μικρά παιδιά.

-Μα πως γίνεται;  

Η δασκάλα τότε πήρε τον μικρό από το χέρι, άνοιξε τη μικρή χούφτα του και έβαλε μέσα ένα τόσο δα σποράκι. Έκλεισε απαλά το μικρό χεράκι του παιδιού και του είπε:

-Η άνοιξη είναι στο χέρι σου. Κράτησέ τη ζεστή, νανούρισέ τη με τα τραγούδια σου, γλύκανε τα πρωινά της με τις καλημέρες σου, διάβασέ της τα παραμύθια σου. Πήγαινέ την σχολείο τα πρωινά και μετά πήγαινε μαζί της στο σπίτι και βάλτη να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με εκείνους που σε περιμένουν να γυρίσεις κοντά τους. Θα κάνει τον κόσμο να ανθίζει κάθε φορά που θα χαμογελάς. Θα φέρνει τη χαρά σε όποιον μιλάει μαζί σου.

Ο μικρός άνοιξε διστακτικά τη μικρή χούφτα και κοίταξε το μικρό σποράκι στο εσωτερικό της παλάμης του. Του φάνηκε σα να είχε μεγαλώσει λίγο.  Έφερε τη μισόκλειστη χουφτίτσα κοντά στο στόμα του και ψιθύρισε: Μείνε μαζί μου, σ' αγαπάω!

Στον Νικόλα και τον Σταύρο  που την έφεραν σήμερα στο σχολείο και της βρήκαν την καλύτερη θέση στα παρτέρια του κήπου. Στον Κωνσταντίνο που την έδεσε στην κουπαστή της σκάλας όταν μίλησε σε ένα περιστέρι νομίζοντας ότι δεν τον ακούει κανείς. Στα πρωτάκια που της έφτιαξαν φωλιές σπέρνοντας λουλούδια στην αυλή μας. Στη Μαρία, τον Βασίλη, τη Στέλλα και τον Στέργιο που έγιναν ξανά μικροί για να παίξουν κρυφτό μαζί της.