αγόρια και κορίτσια που παίζαν τις αμάδες στις πλατείες των χωριών τους αλλά και στους χωματόδρομους του Ζωγράφου. Χωρίς παπούτσια τα καλοκαίρια να τρέχουν πάνω κάτω στις γειτονιές και να σηκώνουν τον τόπο με τις φωνές και τις σκανταλιές τους. Να ζουν σε σχολειά και χρόνια πέτρινα, μετά το μεγάλο πόλεμο. Να νιώθουν την πείνα, να βλέπουν το θάνατο κοντά. Να κουβαλούν τη βέργα για το δάσκαλο, το κούτσουρο για τη σόμπα στην τάξη. Κάποιοι να ετοιμάζονται να βγουν στο μεροκάματο νωρίς, γιατί τα παιδιά είχαν ... παιδιά να θρέψουν! Να χαίρονται όμως τη ζωή και τα μικρά να τα βλέπουν μεγάλα!
Σήμερα ....
παππούς και γιαγιά! Μια Ελένη, δίπλα στην Ελένη! Ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ, ένα ζευγάρι χέρια ρυτιδιασμένα αλλά τόσο τρυφερά, μια ανοιχτή αγκαλιά που μοσχοβολά σπιτικό φαϊ και χωράει μέσα της τον κόσμο ... όλο! Μάτια που λάμπουν στο κάλεσμα: "Παππού! Γιαγιά! Να είστε πάντα γεροί και χιλιόχρονοι! Σας αγαπάω τόοοοοσο!
Το πρώτο τμήμα της Γ τάξης του σχολείου μας κάλεσε και παππούδες και γιαγιάδες γέμισαν σήμερα τα θρανία πλάι στα εγγόνια τους. Οι μικροί οικοδεσπότες μαζί με τις δασκάλες τους κ. Ρούλα Τζήκα και Βούλα Πατελάκη, τους γλύκαναν με κεράσματα και τους ζήτησαν να μοιραστούν μαζί τους ιστορίες από το καιρό των σχολικών τους χρόνων. Η χαρά, η συγκίνηση και το καμάρι περίσσευαν σήμερα στο σχολειό μας. Ήταν μια μέρα ξεχωριστή, σαν τα παραμύθια της γιαγιάς και του παππού!
