Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου, είναι οι γιοί και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή.Για τη ζωή τους είσαι το μέσο κι όχι η αρχή, κι ας μένουν κοντά σου δεν ανήκουν σε σένα. Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, όχι όμως και τις ιδέες σου, γιατί ιδέες έχουν δικές τους.Μπορείς να δώσεις μια στέγη στο σώμα τους, όχι όμως και στις ψυχές τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσύ δεν μπορείς να επισκεφθείς, ούτε στα όνειρά σου.Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις, μην προσπαθείς όμως να τα κάνεις όμοιά σου, γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω και δεν σταματά στο χθες. Είσαι το τόξο, από το οποίο εκτοξεύονται τα παιδιά σου σαν ολοζώντανα βέλη. Κάνε τοξότη τη σαϊτα που στα χέρια σου κρατάς, να σημαίνει χαρά.
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Χαλίλ Γκιλμπράν Ο Κήπος του Προφήτη)
